Kunstkopdetrein IV

Als je avontuurlijk ingesteld bent en je wil iets anders doen dan anders, dan is het maken van een treinreis daar uitermate geschikt voor. Ik kreeg al zo’n vermoeden toen ik bij het zoeken maar één gespecialiseerd digitaal treinreizenloketje aantrof. Blijmoedig boekte ik toch een reis naar de ‘Great little trains of Wales’ en kreeg een behoorlijke stapel aan tickets met aanwijzingen erbij.

Begin juni begon ik vanaf Den Haag Centraal station richting Brussel om daar op de Eurostar te stappen. Dat lukte allemaal goed maar vanaf dat moment waren treingoden en spoorduivels tegen mij. Alles wat mis kan gaan met treinen in het algemeen begon vanaf dat moment mijn reis te teisteren. In Engeland had iemand besloten met high speed een einde aan zijn of haar leven te maken. Resultaat onbepaalde tijd vertraging en gecancelde treinen. Gevolg daar weer van verlopen tickets en daarbij behorende vervallen gereserveerde plaatsen. Dan drukke chaotische stations met onleesbare vertrektijd borden. Vriendelijk personeel die je vol goede bedoelingen richting een verkeerd perron sturen. Geen idee meer welke coupe nou als ‘D’ geduid moest worden. En na vertrek een nieuwe hartverzakking omdat de genoemde tussenstations geen van alle die zijn waar ik uiteindelijk zou moeten belanden. Gelukkig werden de conducteurs mijn helden zij wisten namelijk alles van voor- en achteruit rijdende treinen en waar de treinstellen verdeeld zouden gaan worden naar de juiste bestemmingen.

Uiteindelijk kom ik aan in Barmouth in vreselijk slecht weer, de regendruppels komen horizontaal voorbij door de striemende wind. Het is donker, laat en ik ben ontzettend moe. David van bed and breakfast Bryn Melyn, komt mij ophalen. Hij heet mij hartelijk welkom in Wales en vraagt mij naar mijn reisplannen de volgende dagen. Als ik hem vertel dat ik graag wat stoomtreinen zou willen bezoeken, is hij meteen enthousiast. Welke zou ik het liefst aandoen? Nou, er was toch een stoomtrein die mount Snowdon opging? ‘Well I’m sorry but thats the one you need to have a car with you.’ Ok, nee ik ben niet voorzien van een opblaasbare auto, dus die reis valt af. David probeert me op te monteren met andere reizen maar meldt er wel steeds bij dat ik dan vroeg de trein moet hebben en het dan wel een behoorlijk deel van de dag in beslag neemt. De moed zakt mij in de schoenen. Hij merkt dat ik er wat stilletjes van word en stelt voor om het de dag erop wat rustig aan te doen, Barmouth is best een leuk dorp waar je goed kan wandelen. Het lijkt mij een goed idee. Van Heather ‘zijn vrouw’ krijg ik even later de sleutel van kamer nummer vier met de naam Mochras. Na een broodje met brie om het overgeslagen diner te verzachten, strek ik mij uit in het zachte bed en ben meteen vertrokken. De schrijfblokkade even vergeten.

De volgende morgen tuur ik tussen de gordijnen door en word ik verrast met een schitterend en dubbel woest uitzicht. De baai is leigrijs evenals de laaghangende wolken maar het groen dat van de helling lijkt af te rollen is prachtig. De beroemde houten brug Pont Abermaw, blijk ik gisteravond al per trein over gekomen te zijn. Pas nu kan ik hem, gebouwd en in gebruik genomen in 1867, in volle glorie bezichtigen.

Beneden in de eetzaal word ik opgevangen door Heather die mij hartelijk welkom heet en informeert naar mijn nachtrust. Ik heb geslapen als een dooie maar de vertaling schiet mij niet meteen te binnen en ik mompel iets als ‘fine’. Of ik koffie wil? Ik lust wel een bakkie en knik enthousiast. Even later krijg ik een literpot op mijn tafeltje en vraag mij af of ik er zo onuitgeslapen uitzie. ‘Bore da’ – goedemorgen, staat er op een menu met te bestellen ontbijtjes. Nou ja, ontbijtjes, het is meer O n t B i j t. Het Welsh breakfast bestaat uit worst, bacon, gebakken eieren en nog meer zwaars. Allemaal geleverd door onder andere een eersteklas slager. Mij is het iets te veel en vraag om een zacht gekookt eitje. Heather begint te glimmen en vertrouwt mij meteen toe dat David, die in de keuken de ontbijtjes bereidt, gekookte eieren het moeilijkst vindt. Op mijn verbaasde blik grinnikt ze: ‘Baked eggs you can allways poke around’. Engelse, uh, Welshe eierhumor, geinig.

Ik eet op mijn gemakje mijn toast met heerlijke lokale highland honing. Het geheel wordt ondersteund door een priegelend Welsh harpje. Buiten laten de wilde vogeltjes zich niet wegjagen door de storm en doen zich op verschillende plekken tegoed aan verschillende soorten zaden. Er zit zelfs een luie specht die zich het gratis snoepgoed goed laat smaken. De voederplaatsen zijn wel omgeven door rasters waarmee de duiven worden uitgesloten. Eigenlijk waren er helemaal geen duiven tot voor kort, zo hoor ik. Totdat er ééntje kwam, toen twee, daarna vier en toen was het niet leuk meer. Er werd gedacht aan een luchtbuks maar in Wales mogen wilde vogels niet zomaar afgeschoten worden want… beschermd. Daarna werden de rasters geplaatst. Dat werkte even totdat de duiven weer uitvonden dat zij met hun gewicht de rasters konden platdrukken tot zij weer in het voer zaten. En dus stenen eronder…. Even later zie ik andere grijze beestjes opduiken. Ook zij jagen alle kleine vogeltjes weg maar ‘Squirrels are so adorable’. Met een pluim aan je kont kan je alles.

Ik heb besloten om de treinen maar te laten voor wat ze zijn en Barmouth te gaan verkennen. David raadt mij the old town en de fameuze brug in ieder geval te bezoeken. Als een doorgewinterde weerman voorspelt hij dat de regen en wind in de loop van de dag zullen gaan afnemen. Heather overtuigt mij van de helende werking van het weer: ‘It blows away the cobwebs’.

Met mijn jas hoog dichtgeritst stap ik het onstuimige woeste Welshe landschap in.