Kunstkopdetrein Florence III

Het OhVee is nog steeds niet altijd mijn favo vervoermiddel, gewoon om de doodeenvoudige reden dat je bijna nooit vlak voor de deur van het gewenste adres afgeleverd wordt. Aansluitingen zoals bussen zijn uuuuren geleden vertrokken, taxi’s zijn peperduur en rijden om. Bij wachten op een trein slaat het weer steevast om naar vorst, natte sneeuw en regen,  gelardeerd met een snijdend windje recht in je mik. Dan wil ik mijn eigen rijdende huisje, de auto.

Mensen die het OhVee ophemelen zonder andere vervoersmiddelen uitgeprobeerd te hebben, die sporen dus niet. Gelukkig kunnen ze niet van de weg raken, wel van het padje . Maar het avontuur kruipt daar waar het spoor het leidt en zo treineerde ik door verschillende landen. Na het door Duitsland achteruitrazen met een topsnelle ICE, was de kers op de taart toch wel de City Night Line. Vanaf München via Wenen richting Firenze S.M.N, slapend door de nacht naar je eindbestemming, ideaal!

Omdat de ICE stipt op tijd rijdt, kan ik rustig het perron opzoeken waar de CNL aan zal komen. Om mij heen medereizigers, lusteloos hangend op de meegebrachte koffers en rugzakken, toe aan een tukkie. Even later komt rustig puffend mijn rijdende hotel aan. De platte voorzijde doet de belofte dat het allemaal net iets langzamer zal gaan en daardoor iets gerieflijker aan zal gaan voelen. Wagon 485 is de mijne en met een zangerige ‘bongiorno’ hijst een baardig conducteurtje mijn trolley naar binnen. We persen ons langs anderen die in gevecht lijken om de vele slaapplekken boven elkaar. Ik wordt coupé 21 in geleid en zie een heerlijk opgemaakt bedje voor mij alleen. Wie betaalt die heeft ook wat.

Couché oftewel slapen? Je hoort mensen lyrisch over het slapen in een trein. Lekker schommelen… Ja ja, waar dan? Mijn activiteiten horloge, die de bewegingen op magische wijze kan registreren, raakte er net zo van in de war als ikzelf. Treinen kunnen heel veel meer bewegingen maken dan alleen maar schommelen. Ik noem er maar wat op: optrekken, stoppen, remmen, door bochten al dan niet hellend de ene of de andere kant op, van spoor wisselen, rangeren, aan- en afkoppelen, achteruitrijden, berg op en af, stilstaan waar dan ook en dat alles in ontelbare variaties. Je gestrekte lijf voelt dat in halfsluimer opperbest aan en doet er fijn nog een alarmerend schepje bovenop: ‘Je rolt naar links uit je bed! Nee, naar rechts tegen de muur! Je staat op je kop! Wat is dat? Een aardbeving?’

Dan gebeurt er ook nog zat binnen in de trein: men knalt deuren open en dicht, bonkt over de smalle gangen, pist en schijt luidruchtig op het toilet en dat spoelen klinkt dan alsof er een noodpakket wordt afgeschoten en last but not least probeert men bij anderen binnen te komen. Gelukkig had de aardige baardige Italiaanse conducteur mij gewezen op dit fenomeen dat vooral bleek voor te komen bij alleen reizende dames. Alle sloten dus fiks op slot.  In het holst van de nacht moet ik toch heel erg plassen en ik waag mij op mijn tenen naar het toilet. Vervolgens loop ik bijna bij iemand anders binnen, die op dat moment heel hard ligt te snurken.

Rond 05.00 uur gaat er een zoemer, over een uurtje gaan we het Florijnse station binnen rollen. Met dichte ogen van de slaap sta ik op en voel me alsof ik de hele nacht onder de trein heb gelegen in plaats van erin. Ik priegelschrob mijn tanden en frutselwas mijn gezicht onder het piepkleine fonteintje. Als ik mijn deo onder mijn oksels spray, staat ineens het hok onder de mist en stik ik de moord.

Eerder af- dan opgefrist stap ik uit op het station Firenze Santa Maria Novella. De baardige conducteur wenst mij een goede dag en een fijne reis. Voor de uitgang staat een enorme tank met tot de tanden bewapende militairen. Verder is het uitgestorven. Ik loop de schemering in, turend op een kaartje dat de weg wijst naar mijn hotel. Na een minuutje of vijf sla ik linksaf de Via de’ Cerranti in en daar sta ik oog in oog met de Duomo.