Schermheiligen

Ineens waren we in het bezit van nieuwe vinkjes. Blauwe. Het tekstprogramma met het groene logo met het telefoontje in een tekstballonnetje, gaf ons het helemaal gratis. En met gratis mag je toch blij zijn? Maar heel Nederland lag ondersteboven, zelfs op het forum met dat andere blauwe vinkje viel iedereen over elkaar. Foto’s met levende en dooie blauwe vinkjes, parodieën op vinkjes en zwarte vinkjes, om de die andere discussie ook weer op te jutten. En waar ging het nou eigenlijk om? Er waren al wat oude vinkjes. Grijze. En ook daar was al veel om te doen, want één grijs vinkje achter je berichtje gaf aan dat je bericht verstuurd was. En twee grijze vinkjes betekende dat hij afgeleverd was bij de ontvanger. Daar was al verwarring over want het grijze dubbele vinkje werd aangezien voor een leesbevestiging. En zo werden er hele tekst oorlogen gevoerd om een verkeerd geïnterpreteerd tekentje. Dat is nu voorbij, want blauwe vinkjes betekent gelezen dus nu kan er met recht geruzied worden over het grote negeren.

Waar maken we ons druk om? Als ik zo om mij heen kijk zie ik namelijk de afhankelijkheid van het scherm in diverse situaties. Voor je uit staren is niet meer van deze tijd. Op het scherm gebeurt het, het scherm is heilig. In en buiten de bus, trein en tram gebogen hoofden over het scherm. Op de fiets met oordopjes in, geen handen aan het stuur om te tikken en dan ook nog door rood rijden. Kijk eens voor de gein eens in de auto naast je. Tien tegen één dat je de ogen gericht ziet onder het stuur in plaats van op de weg, het gezicht spookachtig verlicht door… jawel het scherm. In de sportschool moest ik laatst wachten voor een schermheilige die zijn berichten checkte én wilde beantwoorden in de minuut rust tussen de setjes door. Dat lukte hem niet en daarom vroeg ik of hij elders zijn vingerteksttraining voort wilde zetten. Ik kreeg van de spierbundel een blik die kon doden. Maar nu kan hij zich ook nog verweren met de uitspraak: ‘Ik moet reageren want anders ziet ze aan de blauwe vinkjes dat ik haar negeer’. Geen speld tussen te krijgen, toch?

Ik zag gelukkig nog een fijne tweet voorbij komen die mij ineens een prachtig inzicht gaf: ‘Zet gewoon de computer uit en leg je telefoon weg. Klaar.’ Of misschien weer gewoon bellen? Sommige mensen doen dat nog maar dan weer in het openbaar. En dat is soms ook niet altijd verheffend. Ik hoorde een man met de telefoon aan zijn oor zich druk maken tegen de onzichtbare spreker aan de andere zijde. ‘NEIHEEEIII, ik ga niet naar Aroebah! Mijn maissie hout neit van swagtjes.’ Die zien we dan waarschijnlijk ook niet bij de intocht van de Goedheiligman. Maar das een ander verhaal.